Ule niemieckie - Gerstunga, Zandera, znormalizowany niemiecki
Ule niemieckie - Gerstunga, Zandera, znormalizowany niemiecki
Różne rodzaje czy systemy uli są w danych regionach świata bardziej lub mniej cenione i popularne. O ile np. w Polsce nie mamy zbyt często do czynienia z ulami szafkowymi czy pawilonowymi, w Niemczech są one powszechnie wykorzystywane.
Jednym ze stosunkowo popularnych uli niemieckich jest ul Gerstunga (skonstruowany przez Ferdinanda Gerstunga), zwany inaczej ulem turyńskim. Przystosowany jest do gospodarki pawilonowej.
Wymiary zewnętrzne ramek w ulu Gerstunga, zgodnie z oryginalnym projektem, wynoszą 26 x 41,6 cm, a wewnętrzne 25 x 40 cm (beleczki są grubości 5 i 8 mm). Dziś wykorzystuje się w nim jednak ramki o wymiarach 26 x 41 cm (beleczki są grubości 6 i 8 mm). Ul Gerstunga ma dostęp zarówno „od góry”, jak i „od dołu”, a składa się z korpusu gniazdowego oraz nadstawki.
Ule turyńskie występują dziś w Niemczech pod postacią leżaków Gerstunga oraz stojaków Gerstunga[1].
Innym przykładem ula pawilonowego jest ul Zandera, czyli rozpropagowany w czasie międzywojennym kolejny z uli niemieckich. Zaprojektował go, wzorując się właśnie na ulu Gerstunga, Enoch Zander.
Ramki w ulu Zandera, zarówno gniazdowe, jak i nadstawkowe, mają zewnętrzne wymiary wynoszące 42 x 22 cm i wewnętrzne - 40 x 20 cm. Oryginalny projekt uwzględniał 10 ramek (w zabudowie zimnej) w korpusie gniazdowym oraz 10 w nadstawce. Co ważne, ściany korpusu gniazdowego są podwójne, a ściany nadstawki już nie, gdyż zabezpiecza ją głęboki daszek skrzyniowy z ocieplającą powałą. Ul Zadera jest obsługiwany „od góry” i ma dolny otwór wylotowy (210 x 7 mm)[2]. Warto również wiedzie, iż wykorzystuje się w nim odstępniki klamrowe z popularnego w wielkiej Brytanii ula Carra-Lindego[3].
Ul Zandera był z biegiem czasu przez samego Zandera modyfikowany. Ten stwierdził np., iż ściany korpusu również powinny być budowane z desek pojedynczych (jak w nadstawce), dodał otwory wylotowe w przednich ścianach korpusów i zmienił ich pojemność z 10 na 9 plastrów. Tym samym, powierzchnia plastrów na korpus spadła z 92,4 dm sześciennych (9,2 na plaster) na 83,16 (a powierzchnia plastrów w gnieździe na stronę - ze 184,6 na 166,32)[4]. Co więcej, oryginalny ul pozbawiony został również daszka. Tym samym lepiej nadawał się już do ustawiania w pawilonach.
Niemiecki ul szafkowy rozpowszechniony już po II wojnie światowej to tzw. ul standardowy niemiecki. Mieści po 10 ramek leżących o wymiarach 37 x 22,3 cm. W zabudowie zimnej ustawiane są na tzw. ruszcie, a w ciepłej - na wyżłobieniach w ścianach[5].
Powierzchnia jednej strony plastra w ulu znormalizowanym niemieckim wynosi 8,25 dm sześciennych, a więc, dla 10 plastrów- 82,5. Powierzchnia plastrów w gnieździe, na stronę, wynosi natomiast 165 dm sześciennych. W odmianie 9- plastrowej powierzchnia plastrów przypadająca na cały korpus spada do 74,25 dm sześciennych, a na stronę w gnieździe - do 148,51[6].
Ul standardowy niemiecki jest dwukondygnacyjny (ma kondygnację gniazdową, czasem dodatkowo dzieloną na dwie części, oraz magazynową, które są od siebie oddzielone kratą), ma podwójną ścianę przednią i dwa wyloty (każda kondygnacja jest wyposażona w swój własny). Ule tego typu idealnie nadają się do zimowania w pawilonach.[7]
Wyróżnia się również ul znormalizowany niemiecki 3-kondygnacyjny. Trzecia kondygnacja pełni w nim jedynie funkcję magazynu[8].
Niemieckie ule, choć wykorzystywane również w Polsce, nie są w naszym kraju tak popularne. Niemniej jednak, jeśli zastanawiamy się nad założeniem pasieki pawilonowej, to właśnie niemieckie projekty powinniśmy w niej umieścić.
Przypisy:
[1] Ul Gerstunga [w;] ApisWiki.PL, opracowanie prof. dr hab. Michał Gromisz [http://apis.gromisz.org.pl/w/index.php/Ul_Gerstunga].
[2] Ul Zandera [w;] ApisWiki.PL, opracowanie prof. dr hab. Michał Gromisz [http://apis.gromisz.org.pl/w/index.php/Ul_Zandera].
[3] Ul Carla-Lindego [w;] ApisWiki.PL, opracowanie prof. dr hab. Michał Gromisz [http://apis.gromisz.org.pl/w/index.php/Ul_Carla-Lindego].
[4] Werner Gekeler, Pszczoły. Poradnik hodowcy, wyd. RM, Warszawa 2006, s. 33.
[5] Ul standardowy niemiecki [w;] ApisWiki.PL, opracowanie prof. dr hab. Michał Gromisz [http://apis.gromisz.org.pl/w/index.php/Ul_standardowy_niemiecki].
[6] Werner Gekeler, Pszczoły. Poradnik hodowcy, wyd. RM, Warszawa 2006, s. 33.
[7] Ul standardowy niemiecki, ibid.
[8] Ul standardowy niemiecki 3-kondygnacyjny [w;] ApisWiki.PL, opracowanie prof. dr hab. Michał Gromisz [http://apis.gromisz.org.pl/w/index.php/Ul_standardowy_niemiecki_3-kondygnacyjny].
Zobacz również:
Liczba wyświetleń artykułu: 22939
Komentarze z forum pszczelarskiego
Lukasz_Baniak 2015-02-09 08:45:13
Bikej0909 2015-12-04 11:26:14