Słonecznik bulwiasty, topinambur - roślina miododajna
Topinambur (Helianthus tuberosus L.) to inaczej słonecznik bulwiasty. Jego bliskim krewnym jest słonecznik zwyczajny. Nie jest on bardzo rozpowszechniony, chociaż ma długą tradycję uprawy.
SPIS TREŚCI:
1. Słonecznik bulwiasty, topinambur - historia
2. Słonecznik bulwiasty, topinambur - cechy charakterystyczne
3. Słonecznik bulwiasty, topinambur - uprawa
4. Słonecznik bulwiasty, topinambur - zastosowanie
5. Słonecznik bulwiasty, topinambur - artykuły powiązane
1. Słonecznik bulwiasty, topinambur - historia
Topinambur przed wiekami był uprawiany w Europie i Azji, a także w Ameryce Północnej. Był on tam wykorzystywany jako gatunek ratunkowy, w okresach suszy, ale posługiwano się wówczas dzikimi roślinami. Bulwy jego są jadalne, zarówno w postaci surowej, gotowanej i pieczonej. Dopiero w XVIII wieku został on całkowicie wyparty przez ziemniaki. W Polsce topinambur występuje od XIX wieku. Na początku traktowany był jako roślina ozdobna. Doceniono go w czasie II wojny światowej, ponieważ z powodu biedy i głodu, zaczęto go jeść.
2. Słonecznik bulwiasty, topinambur - cechy charakterystyczne
Topinambur dorasta do 2,5–3,5 metrów wysokości. Jego znakiem szczególnym jest bujne listowie. Kwiaty są bardzo podobne jak w słoneczniku, ale mniejsze, skupiają się w koszyczki o średnicy 4-8 centymetrów. Kwitnie on od końca sierpnia do listopada. Jesienna plantacja to z pewnością radość dla pszczelarza, ponieważ utrzymuje się ona aż do przymrozków. To doskonały pożytek, zwłaszcza pyłkowy.
W klimacie Polski słonecznik bulwiasty nie wydaje nasion, więc rozmnaża się jedynie wegetatywnie. Podziemne pędy wydają rozgałęzione, zimotrwałe bulwy o podłużnym kształcie, które sadzić można zarówno jesienią, jak i na wiosnę. Niewątpliwą zaletą topinamburu jest jego zdolność do samoodnawiania się przez kilka lat, co powstrzymuje konieczność prowadzenie corocznych nasadzeń. Bulwy topinambura, inaczej niż ziemniaczane, nie są wrażliwe na niskie temperatury, nawet dochodzące do minus 30 stopni Celsjusza. Jest to równocześnie jego wada, ponieważ głęboko w ziemi położone bulwy trudno dokładnie wybrać albo zniszczyć, na przykład w momencie likwidacji plantacji.
3. Słonecznik bulwiasty, topinambur - uprawa
Tak samo jak inne rośliny z rodzaju okopowych, najwyższe plony uzyskuje się na glebach średnio zwięzłych, o dostatecznym przewiewie i wilgotności. Ma ona przewagę nad ziemniakiem, ponieważ sadzona na jesieni dość szybko rozpoczyna wegetację oraz bardziej dokładnie wykorzystuje zasoby wody, przez silny system korzeniowy. W związku z tym można topinambur uprawiać także na gorszych stanowiskach niż ziemniaki. Trzeba pamiętać, że daje słaby plon na glebach kwaśnych i podmokłych. Plantacja kilkuletnie bez zbioru bulw i nawożenia, nie przynosi oczekiwanego efektu.
Częstotliwość i termin zbierania topinamburu uzależnione są od celu jego uprawy. Zbiór bulw przypada na późną jesień, ale przed przymrozkami albo na wiosnę, bardzo wcześnie, kiedy można tylko maszynami udać się na pole. Przed zbiorem bulw usuwa się zdrewniałą biomasę, którą można spalić. Słonecznik bulwiasty ma duży potencjał produkcyjny. Z jednego hektara uzyskać można nawet 12-36 ton bulw oraz 10-15 ton suchej masy, czyli łodyg i liści.
4. Słonecznik bulwiasty, topinambur - zastosowanie
Bulwy słonecznika mają wysoką wartość odżywczą i dietetyczną. Zawierają one inulinę, z której przygotowuje się preparaty dla cukrzyków. Można je stosować do produkcji bioetanolu i w formie paszy dla zwierząt gospodarczych i zwierzyny łownej. Nadziemną część, oprócz spalenia w formie biomasy, użytkować można do stworzenia brykietów i peletów, a także jako odpowiednie podłoże do uprawy grzybów.
5. Słonecznik bulwiasty, topinambur - artykuły powiązane
Rośliny miododajne, rośliny pożytkowe, rośliny pszczelarskie - spis
Liczba wyświetleń artykułu: 21720
Komentarze z forum pszczelarskiego
blondynekkrk 2016-06-12 14:51:42