Portal Pszczelarski

Charakterystyka rodzaju Varroa i opis gatunku Varroa destructor

Na zdjęciu makro: varroa destructor. Źródło zdjęcia: ceb.wikipedia.org/wiki/Varroa_destructor#/media/File:Varroa_destructor_SEM_sup_front.jpg

varroa destructor varroa jacobsoni varroa undewodii varroa rinderei varroa sp. Luzon 1 varroa sp. Luzon 2 varroa sp. Mindanao budowa varroa destructor

 

SPIS TREŚCI:
1. Charakterystyka rodzaju Varroa - systematyka
2. Opis gatunku Varroa destructor 
3. Varroa destructor - artykuły powiązane

 

1. Charakterystyka rodzaju Varroa - systematyka (wg. Borsuk i wsp. 2012)

Typ: Arthropoda Latreille, 1829 
Podtyp: Chelicerata 
Klasa: Arachnida 
Rząd: Acari 
Podrząd: Parasitiformes
Rodzina: Varroidae
Rodzaj: Varroa
Gatunek:
Varroa jacobsoni
Varroa destructor
Varroa rinderei
Varroa sp. Luzon 1
Varroa sp. Luzon 2
Varroa sp. Mindanao

2. Opis gatunku Varroa destructor 
Varroa destructor charakteryzuje się dymorfizmem płciowym. Samice wykazują większe rozmiary ciała niż samce, są relatywnie dużych rozmiarów i można je zauważyć gołym okiem (Gliński i wsp 2007). Młode samice posiadają ubarwienie beżowo-brązowe. W czasie dojrzewania ich kolor zmienia się do ciemno brązowego (Podhorecka 2003). Pokrycie ich ciała jest mocno schitynizowane. Ciało jest elipsowate, grzbieto-brzusznie spłaszczone. Wymiary samic to 1,2-1,5mm długości i 1,5-1,8 mm szerokości.

Roztocz posiada aparat gębowy typu kłująco-ssącego. Jest to przystosowanie do pobierania hemolimfy z żywiciela, która jest jedynym pożywieniem pasożyta (Gliński i wsp. 2007). Narząd gębowy posiada dwa mocne pazury z ząbkami, które umożliwiają pasożytowi podtrzymanie i przegryzienie oskórka żywiciela. Płytka grzbietowa pokryta jest szczecinkami. Dzięki bardzo cienkim połączeniom pomiędzy płytką grzbietową a brzuszną możliwa jest znaczna zmiana objętości ciała. Cecha ta przydatna jest przy pobieraniu dużych ilości płynnego pokarmu oraz przy produkcji i przetrzymywaniu jaj w ciele samicy (Chorbiński 2012).

Te pasożytnicze roztocza posiadają 4 pary krótkich, członowanych odnóży, które są zakończone przylgami (Prabucki i wsp 1998). Umożliwiają one utrzymanie się pasożyta na ciele pszczoły oraz przemieszczanie się na czerw przed zasklepieniem komórki. Na zakończeniach odnóży umiejscowione są także narządy czuciowe-sensill. Narządy te warunkują percepcję smaku, węchu, wyczuwanie zmian wilgotności powietrza oraz odczucia termiczne (Chorbiński 2012).

Między III a IV parą odnóży znajduję się otwór płciowy samicy (Woyke 2007). Pasożyty posiadają dobrze rozwinięty układ oddechowy, który umożliwia im przeżycie w zasklepionych komórkach z czerwiem jak i poza nimi (Gliński i wsp. 2007). Układ rozrodczy samicy składa się z jajników, macicy i pochwy. Zaopatrzony jest również w zbiorniczek nasienia, w którym po kopulacji gromadzony jest zapas plemników potrzebny do zapłodnienia jaj (Chorbiński 2012).

Długość życia samic jest ściśle zależna od cyklu życiowego rodziny pszczelej (Gliński i wsp. 2007). W okresie wiosenno-letnim (czyli przez 2-3 miesiące), większość pasożytów znajduję się w komórkach z czerwiem. Pasożytując tylko na pszczołach (przy braku czerwiu w okresie jesienno-zimowym) samice zdolne są przeżyć nawet 7 miesięcy. Naturalna śmiertelność pasożyta jest największa w sierpniu i wrześniu, a także na przełomie lutego i marca (Pohorecka 2007). Intensywne pobieranie hemolimfy z pszczoły miodnej następuje na wiosnę kiedy w ulu pojawia się czerw. Składanie jaj przez samice pasożyta zależne jest od pobrania odpowiedniej ilości pokarmu (Chorbiński 2012). 

Samce roztocza Varroa destructor są barwy białawo-żółtej. Są znacznie mniejsze od samic, a ich ciało o wymiarach 0,93 mm x 0,97 mm i ma kształt kolisty (Prabucki i wsp. 1998). Aparat gębowy samców jest silnie uwsteczniony i nie nadaje się do pobierania pokarmu z żywiciela (Lampeitl 2011). Osobniki męskie pasożyta mają, w stosunku do wielkości ciała, dłuższe odnóża niż samice (Borsuk i wsp. 2012). Końce szczękoczułków są przekształcone w narząd kopulacyjny umożliwiający przenoszenie nasienia do dróg rodnych samicy (Chorbiński 2012, Borsuk i wsp. 2012). Do zapłodnienia dochodzi w komórce czerwiu, a samiec ginie zaraz po kopulacji, dlatego też w rodzinach pszczelich można praktycznie wykryć tylko osobniki płci żeńskiej (Lampeitl 2011). 

Osobniki Varroa destructor są bardzo wrażliwe na wysuszenie, bezpośrednie działanie promieni słonecznych i światła, a także na wysoką temperaturę - powyżej 48 ̊C (przy tej temperaturze pasożyt odpada od ciała pszczoły). Pasożyty z rodzaju Varroa są zdolne w razie potrzeby do przeżycia nawet 30 dni bez pożywienia. Zamierają po 9 dniach jeżeli znajdują się poza organizmem pszczoły. Na martwych pszczołach przeżywają ok. 17 dni. Na plastrach z zamarłym czerwiem potrafią przetrwać nawet 30 dni (Gliński i wsp. 2007).

Publikacja

Karolina Wronowska, Profilaktyka i zwalczanie warrozy u pszczoły miodnej, Uniwersytet Rolniczy im. Hugona Kołłątaja w Krakowie, Kraków 2014

3. Varroa destructor - artykuły powiązane 

Varroa destructor - znaczenie i rys historyczny

Varroa destructor - cykl życiowy i rozwojowy

Oddziaływanie Varroa destructor na rodzinę pszczelą

Metody oceny stopnia inwazji Varroa destructor

Zapobieganie i zwalczanie inwazji Varroa sp. u pszczoły miodnej

Karolina Wronowska

Karolina Wronowska

Studentka biologii stosowanej na Uniwersytecie Rolniczym im. Hugona Kołłątaja w Krakowie. Prowadzi badania na temat profilaktyki i zwalczania warrozy u pszczoły miodnej.

Zobacz wszystkie artykuły tego autora



Liczba wyświetleń artykułu: 10182

Komentarze z forum pszczelarskiego

Nikt jeszcze nie skomentował tego artykułu. Bądź pierwszy i weź udział w dyskusji!




  Współpracują z portalem:

Celina Habryka

Celina Habryka

Autorka tekstów

Doktorantka w Katedrze Analizy i Oceny Jakości Żywności na Uniwersytecie Rolniczym w Krakowie. Zajmuje się badaniem właściwości fizykochemicznych miodów.

Rodzaje miodu ze względu na pochodzenie

Podział miodów pitnych

Grzegorz Belica

Grzegorz Belica

Autor tekstów oraz Koordynator Fab Lab Łódź

Fab Lab Łódź to organizacja propagująca idee zrób to sam, samowystarczalności i rozwoju umiejętności praktycznych. Jednym z elementów jaki rozwijają jest edukacja w zakresie hodowli pszczół i roli jaką pełnią w naturze i gospodarce człowieka.

Warsztat: Sami robimy ul wielkopolski

III edycja warsztatów: Sami robimy ul wielkopolski

Warsztaty pszczelarskie w Fab Lab Łódź - relacja z wydarzenia

Luiza Dawidowicz

Luiza Dawidowicz

Autorka publikacji

Doktorantka na Wydziale Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Absolwentka kierunków: ochrona środowiska na UAM w Poznaniu oraz ogrodnictwo na UP w Poznaniu. Interesuje się projektowaniem ogrodów, urządzaniem i pielęgnacją zieleni, a także rewitalizacją zdegradowanych obszarów. W swoim działaniu łączy wiedzę zdobytą na obu kierunkach studiów z zamiłowaniem artystycznym oraz florystycznym. Uwielbia rośliny, zwierzęta, pracę w ogrodzie, podróże bliskie i dalekie. Działa w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Ogrodnictwa w Poznaniu, w którym pełni funkcję wiceprezesa Sekcji Florystycznej.

Murarka ogrodowa (Osmia rufa L.). Cz. 1.

Murarka ogrodowa (Osmia rufa L.). Cz. 2.

Murarka ogrodowa (Osmia rufa L.). Cz. 3.

Martyna Walerowicz

Martyna Walerowicz

Autorka tekstów

Dziennikarz. Ukończyła studia ogrodnicze, na których zajmowała się pszczelarstwem i owadami zapylającymi.

Konopie indyjskie i ich wpływ na pszczoły

Pszczoła na kofeinie i miód kawowy

Royalaktyna a rozwój matki pszczelej