Wierzbówka kiprzyca – roślina miododajna
Wierzbówka kiprzyca – roślina miododajna
Wierzbówka kiprzyca (Chamaenerion angustifolium) jest pospolitą rośliną z rodziny wiesiołkowatych. W naszym klimacie można ją spotkać praktycznie na każdym terenie – od nizin aż po wysokie góry.
Roślina żyje w dość dużych skupiskach na polach, polanach leśnych, w rowach i na terenach przy drogach. Lubi żyzne i gliniaste stanowiska oraz gleby bogate w azot, od dawna jest wykorzystywana jako wskaźnik gleb próchniczych. Wierzbówka kiprzyca osiąga dość spore rozmiary. Z płożącego kłącza wyrastają łodygi, które przy dobrych warunkach pogodowych i glebowych mogą osiągać nawet dwa metry wysokości. Liście rośliny są długie, lancetowate w kształcie i ostre na końcach. Najbardziej okazałą częścią wierzbówki jest jej kwiatostan – fioletowo-purpurowe kwiaty są ułożone w dość długich gronach.
Wierzbówka kiprzyca kwitnie w miesiącach letnich – lipcu i sierpniu. Ponieważ rośnie w dużych skupiskach i ma duże, kolorowe kwiaty, pszczoły oblatują ją bardzo chętnie. A co za tym idzie – jej wydajność miodowa jest całkiem spora. Szacuje się, że z jednego hektara można uzyskać 600 kilogramów miodu.
Pszczelarze, którzy chcą zwiększyć ilość miodu produkowanego w pasiece, mogą wierzbówkę kiprzycę wyhodować samodzielnie. Roślinę najczęściej rozmnaża się z kłączy. Samosiejki zdarzają się dużo rzadziej, gdyż wymagają bardzo dobrych warunków glebowych. Kłącza można zasadzić zarówno jesienią, po zakończonym pożytku, jak i wiosną, gdy pszczoły dopiero budzą się do intensywnej pracy. Odległość pomiędzy kolejnymi kłączami powinna wynosić około pół metra. Wierzbówka kiprzyca jest dość łatwa w pielęgnacji, nie wymaga żadnych skomplikowanych czynności, wystarczy raz na jakiś czas zagrabić obsadzony teren i usunąć chwasty.
Właściwości wierzbówki kiprzycy doceniają nie tylko pszczoły, ale też miłośnicy zdrowego odżywiania. Roślina ma bowiem sporo części jadalnych. Jej wyjątkowe kwiaty można zjadać na surowo lub dekorować nimi ciasta czy sałatki. Jadalne są także liście, łodyga i korzenie. Korzenie mają słodko-ostry smak, a części naziemne są w smaku zbliżone do sałaty.
Opracowano na podstawie:
Steffen Guido Fleischhauer, Jadalne rośliny dziko rosnące, Vital Gwarancja Zdrowia, Białystok 2014, s. 119
Zobacz również:
Rośliny miododajne, rośliny pożytkowe, rośliny pszczelarskie - spis
Liczba wyświetleń artykułu: 18554
Komentarze z forum pszczelarskiego
Nikt jeszcze nie skomentował tego artykułu. Bądź pierwszy i weź udział w dyskusji!