Ul wielkopolski - budowa, malowanie, wady i zalety

Ul wielkopolski - budowa, malowanie, wady i zalety

Ul wielkopolski to jeden z najpopularniejszych typów uli wykorzystywanych w polskich pasiekach. Może być, zarówno stojakiem, jak i leżakiem.

Ul wielkopolski ma ramki o wymiarach 360 x 260 mm. Ponadto, składa się z:
- podstawki (to na niej jest ustawiony),
- dennicy (dolna część ula),
- korpusu gniazdowego,
- nadstawki (miejsce, w którym pszczoły składają miód),
- daszka (przykrywa ul i zabezpiecza go przed wlewaniem się wody, np. podczas deszczu),
- 20 beleczek odstępnikowych (inaczej listewek powałkowych) o przekroju 8 x 10 mm,
- wkładki wylotowej (reguluje średnice otworów wylotowych, również tych zapasowych, o 8 mm),
- płyty izolacyjnej (izoluje od góry korpus gniazdowy).

Głównym elementem ula jest korpus gniazdowy. To właśnie w nim znajdują się ramki gniazdowe i czerw, pszczoły składają pokarm etc.
Warto jednak pamiętać, iż ul wielkopolski powinien być izolowany nie tylko od góry (choć faktycznie zewnętrzna odgórna płyta izolacyjna wymieniana jest jako jeden z jego elementów) - izolowane powinny być również jego dennica oraz wszystkie ściany. Izolacja wymaga wykorzystania styropianu (lub innego materiału o podobnych właściwościach) o przynajmniej 20 mm grubości.

Listewki ramkowe w ulu wielkopolskim mają następujące wymiary (długość x szerokość x grubość):
- górna: 391 x 25 x 10 mm,
- dolna: 360 x 25 x 10 mm,
- boczna: 240 x 25 (35 na styku między ramkami) x 10 mm.

Pamiętajmy, by zewnętrzna powierzchnia ścian ula była gładka. Wszystkie nierówności, powstałe np. w wyniku montażu, należy przed malowaniem wyszlifować. Do malowania wykorzystywane powinny być farby ftalowe modyfikowane lub, ewentualnie, emalie olejno-żywiczne oraz emalie ftalowe.

Ul wielkopolski ma kilka stosunkowo znaczących wad. Po pierwsze, wymaga wykorzystania większej ilości ramek niż inne ule, np. dadanowski czy langstrotha, w celu uzyskania dokładnie takiej samej powierzchni plastrów. To natomiast przekłada się na trudniejszą, tj. bardziej czasochłonną, obsługę ula, gdyż częściej musimy dokonywać odpowiednich przeglądów, wytrząsać pszczoły przy zbieraniu plastrów etc. Poza tym, w ulach wielkopolskich nie stosuje się przegród, więc niemożliwe jest trzymanie w jednym ulu dwóch rodzin pszczelich.

Jako że ule wielkopolskie, jak zostało wspomniane, występują zarówno jako leżaki (poszerzane poprzez dostawianie kolejnych ramek po bokach ula), jak i stojaki (powiększane poprzez stawianie na nich kolejnych kondygnacji), ich zalety i wady zależą od ich systemu. Leżak wielkopolski jest prosty w obsłudze, lekki (a więc praca przy nim nie wymaga zbyt wielkich nakładów siły fizycznej) i idealnie sprawdza się w pasiekach stacjonarnych. Ul wielkopolski stojak jest natomiast trudny w obsłudze i nie powinni decydować się na jego wykorzystywanie początkujący pszczelarze. Dobrze sprawdza się jednak w pasiekach prowadzących gospodarkę wędrowną. Co więcej, charakteryzuje się on nieograniczoną pojemnością.

Opracowano na podstawie:
Werner Gekeler, Pszczoły. Poradnik hodowcy, wyd. RM, Warszawa 2006, s. 32.
Polska Norma PN-92/R-78880 (Ule). Dz. Norm i Miar nr 7/1992.

Zobacz również:

Ule wielkopolskie wielokorpusowe

Ul wielkopolski stojak - zalety

Ul wielkopolski a ul Dadanta

Dennice – ule wielkopolskie

Dennica wysoka higieniczna do ula wielkopolskiego