Ul wielokorpusowy - charakterystyka

Pierwsze systemy uli wielokorpusowych (zwanych inaczej ulami Ostrowskiej) opracowywano już w latach 60. XX wieku. Od tego czasu owe systemy znacząco ewoluowały, ale wciąż przyjmuje się, iż wymiary ramek gniazdowych uli wielokorpusowych, co stanowi jedno z kryteriów podziału uli na różne typy, wynoszą 360 x 230-260 mm. 

Ule wielokorpusowe składają się z odpowiedniej ilości korpusów dla danej liczebności pszczelej rodziny - obowiązująca w latach 1992-2012 standaryzacja zakładała, iż korpusów powinno być minimum trzy, a każdy składać miał się z 10 ramek [1]. Norma ta została jednak wycofana i żadnym innym rozporządzeniem jej nie zastąpiono [2].

Korpusy w ulu wielokorpusowym, w których to znajdują się plastry, są zadaszone (ul wielokorpusowy ma jeden daszek) oraz posiadają własną dennicę (również jedną dla całości ula). Dodatkowymi elementami ula wielokorpusowego mogą być, w zależności od indywidualnych, partykularnych potrzeb, np. siatki, przegródki czy pierścienie dystansujące. Ścianki ula mogą być zarówno pojedyncze, jak i izolowane.

Dennica ula jest najniższą z części należących do jego konstrukcji. Znajduje się w niej tzw. wkładka wylotowa, dzięki której regulować można wielkość otworu wylotowego, a więc dopasowywać go do siły danej rodziny (w celu np. chronienia jej przez „intruzami”). Warto pamiętać, by maksymalnie, czyli najlepiej do 20 mm, zredukować przestrzeń między dennicą a podłożem, na którym stoi ul, gdyż zdarza się, że pszczoły budują plastry w każdym z dostępnych miejsc, a więc również i pod dennicą, tuż przy ziemi. Optymalna wysokość dennicy to około 3-4 cm. Dzięki temu pomieści się w niej jakaś część rodzących się w nadmiarze pszczół, ale wciąż nie będziemy aż tak bardzo ryzykować, że dennica zabudowana zostanie woszczyzną.

Przypisy:
[1] Jerzy Marcinkowski, Sprzęt i narzędzia pasieczne [w;] Pszczelnictwo, red. Jarosław Prabucki, wyd. Albatros, Szczecin 1998, s. 428.
[2] PN-R-78880:1992 – wersja polska, Sklep Polskiego Komitetu Normalizacyjnego [http://sklep.pkn.pl/pn-r-78880-1992p.html?options=cart].

Bibliografia:
Werner Gekeler, Pszczoły. Poradnik hodowcy, wyd. RM, Warszawa 2006, s. 29- 34.
Jerzy Marcinkowski, Sprzęt i narzędzia pasieczne [w;] Pszczelnictwo, red. Jarosław Prabucki, wyd. Albatros, Szczecin 1998, s. 428-429.
Jerzy Wilde, Gospodarka pasieczna [w;] Hodowla pszczół, red. Jarosław Prabucki i Jerzy Wilde, PWRiL, Poznań 2008, s. 248.

Czytaj również:

Ul wielokorpusowy - wady i zalety 

Ul wielokorpusowy - kryteria wyboru