Dokumentacja leczenia pszczół – książka leczenia zwierząt

Dokumentacja leczenia pszczół – książka leczenia zwierząt

Każdy pszczelarz ma obowiązek prowadzenia dokładnej dokumentacji leczenia pszczół. Obowiązek prowadzenia książki leczenia zwierząt oraz ewidencji leczenia zwierząt zawarty jest w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 29 września 2011 roku.

Obowiązkiem każdego właściciela pasieki jest natychmiastowe zgłoszenie podejrzenia choroby, jeśli zauważy on, że z pszczołami dzieje się coś niedobrego. Czasem bez problemu można na własną rękę postawić wstępną diagnozę, gdyż wiele chorób daje dość charakterystyczne objawy, których nie sposób nie zauważyć lub pomylić z innymi chorobami. Nie zmienia to jednak faktu, że nie można leczyć pszczół na własną rękę, bez zgłoszenia podejrzenia choroby do powiatowego lekarza weterynarii. Tylko on może bowiem pszczoły zdiagnozować, wdrożyć odpowiednie leczenie oraz ewentualnie zalecić dodatkowe zabiegi lecznicze czy pielęgnacyjne, które pszczelarz może samodzielnie przeprowadzić we własnej pasiece. Pszczelarz za każdym razem, gdy coś go zaniepokoi, powinien zgłosić problem do lekarza weterynarii. Chodzi o to, by ewentualne ognisko choroby namierzyć jak najszybciej, dzięki czemu chorobę będzie można wyleczyć we wczesnym stadium.

W związku z koniecznością efektywnego zwalczania warrozy oraz wykonywania innych zabiegów leczniczych w przypadku innych chorób pszczół, każdy właściciel pasieki powinien prowadzić i przechowywać szczegółową dokumentację leczenia pszczół. Powinna znajdować się w niej książka leczenia zwierząt oraz regularnie prowadzone notatki pasieczne, zawierające poszczególne opisy procesu leczenia wraz z efektami i uwagami dodatkowymi. Dobrze prowadzona książka leczenia zwierząt jest pomocna zarówno z punktu widzenia lekarza weterynarii, jak i właściciela pasieki. Zawiera wiele cennych informacji, a historia chorób pszczół i ich leczenia pozwala łatwiej podjąć lekarzowi weterynarii decyzję o środkach leczniczych w konkretnym przypadku.

Książka leczenia zwierząt
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi jasno określa zakres i sposób prowadzenia przez lekarzy weterynarii dokumentacji lekarsko-weterynaryjnej z wykonywanych zabiegów leczniczych i profilaktycznych oraz stosowanych produktów leczniczych i pasz leczniczych. Określa również sposób prowadzenia przez właściciela zwierząt ewidencji leczenia zwierząt. W przypadku pszczół lekarza weterynarii obowiązuje prowadzenie dokumentacji lekarsko-weterynaryjnej w formie papierowej książki leczenia zwierząt gospodarskich oraz zwierząt, które wytwarzają produkty przeznaczone do spożycia przez człowieka.

Część pierwsza
Książka leczenia zwierząt składa się z kolejno ponumerowanych stron i jest podzielona na każdej stronie na cztery części. Pierwsza część książki leczenia zwierząt zawiera nazwę i adres zakładu leczniczego dla zwierząt, szczegółowe dane posiadacza zwierząt, datę i godzinę przyjęcia zgłoszenia, datę i godzinę wykonania czynności lekarsko-weterynaryjnych, a także oznaczenie strony książki złożone z numeru strony łamanego na liczbę oznaczającą miesiąc łamaną na liczbę oznaczającą rok.

Część druga
Druga część książki leczenia zwierząt zawiera numer siedziby stada (w przypadku zwierząt znajdujących się w rejestrze zwierząt gospodarskich oznakowanych) oraz opis leczonych zwierząt. W tej części znajduje się również liczba leczonych zwierząt oraz rozpoznanie (wstępne lub ostateczne) choroby. Wymienione są również zastosowane przez lekarza weterynarii lub nabyte przez właściciela zwierząt produkty lecznicze weterynaryjne, z uwzględnieniem nazwy produktu leczniczego, numeru serii, ilości i dawkowania oraz okresu karencji dla produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi. W przypadku produktów pszczelich jest to czas, w którym pszczoły nie mogą produkować miodu towarowego, przeznaczonego na sprzedaż.

W części drugiej książki leczenia zwierząt znajdują się również dalsze zalecenia lekarskie lub konieczne do przeprowadzenia już bezpośrednio w pasiece przez właściciela zabiegi lecznicze lub pielęgnacyjne – w przypadku warrozy może to być, na przykład, zalecenie zastosowania konkretnego kwasu organicznego, jako środka wspomagającego leczenie. Takie zabiegi może wykonywać właściciel, oczywiście przy zachowaniu odpowiednich środków ostrożności.

Część trzecia i czwarta
Trzecia część książki leczenia zwierząt jest zdecydowanie mniej obszerna – znajdują się w niej potwierdzenia nabycia produktu leczniczego weterynaryjnego lub paszy leczniczej. Natomiast w czwartej części znajdują się wyniki badań uzupełniających. Wpisy w częściach I-III muszą być potwierdzone podpisem i pieczęcią lekarza weterynarii oraz podpisem posiadacza zwierząt. Po dokonaniu wpisu do książki leczenia zwierząt oryginał strony lekarz weterynarii przekazuje właścicielowi zwierząt. Do zadań tego drugiego jest przechowywanie tych stron, ułożonych w porządku chronologicznym.

Zobacz również:

Wykaz aktów prawnych dotyczących pszczelarstwa w Polsce

Leki zwalczające Varroa destructor